Górka Szczęśliwicka. Najwyższy szczyt Warszawy

Kiedy tydzień wcześniej wchodziłem na Grzesia, myślałem, że jeden z następnych weekendów spędzę dość podobnie. Gdzieś w Tatrach Zachodnich (w Wysokich maj to ciągle zima), na jakimś łatwym szczycie. Ale splot różnych okoliczności sprawił, że w sobotę rano jechałem... do Warszawy, która nie zahacza swoją wysokością nawet o wyżynę, a co dopiero o góry.

A właściwie to mało bym do tej Warszawy nie pojechał, bo odjazd był oczywiście z ostatniego peronu, a na dworzec wbiegłem dosłownie minutę przed odjazdem. A kiedy zobaczyłem, że mój pociąg się jeszcze wyświetla... akcja turbo przyspieszenie, przebieżka przez cały dworzec z szybkością godną Usaina Bolta i jakimś cudem udało mi się zdążyć.

Więc stolica. Miasto, w którym najwyższe wzniesienie mierzy zawrotne 152 m n.p.m. - chociaż już nie liczę, ile razy byłem w Warszawie, to nie kojarzyła mi się nigdy z miejscem, w którym można się zmęczyć podejściami. A teraz miałem się o tym przekonać - w trakcie Wyrypy Roku 2018, czyli zdobywania Górki Szczęśliwickiej, najwyższego szczytu w "stolycy".

Wysiadam z tramwaju na Ochocie i kieruję się do Parku Szczęśliwickiego. Górki na razie nie widać, ale po przejściu paru kroków widzę wyrastającą przede mną stromiznę, która, co gorsza, jest porośnięta groźnym i dzikim lasem. Zaczynam się nawet powoli zastanawiać, czy to aby na pewno powinno mieć "Górka" w nazwie, bo według mnie lepszą nazwą byłaby "Szczęśliwicka Turnia".

Zaczynam powolne, mozolne podejście na szczyt. Można wręcz umrzeć ze zmęczenia, a przed wierzchołkiem wyrasta olbrzymia ściana, stromością dorównująca Giewontowi od strony Zakopca. Właściwie to jest w paru miejscach wręcz przewieszona. Trzeba ją obejść. To też jest trudne, ale daję radę. A w tak zwanym międzyczasie po prawej stronie przewijają się panoramy.

Kiedy już prawie dochodzę na wierzchołek, na mojej drodze staje... ogrodzenie. Ze szczytu zjeżdżają za to ludzie na torze saneczkowym - czas zacząć odwrót. Schodzę już północną stroną, droga opada w dół płytami. Ostatni odcinek trasy przywodzi na myśl asfaltówkę do Moka. Koniec - pętlę na Szczęśliwicach (taki warszawski odpowiednik Palenicy Białczańskiej) osiągam po 58 minutach od wyjścia. Więc oficjalnie: Górka Szczęśliwicka - 152 m n.p.m. - zdobyta!

PS. pomimo tego, że jest nisko (chyba mój najniższy zdobyty "szczyt") i w gruncie rzeczy banalnie, to mimo wszystko całkiem fajnie ;-)




Może zainteresować Cię też:

• 6. Spotkanie Blogerów Podróżniczych w Cieszynie,
  
  

• jesienno-zimowa wycieczka na Ciecień (Beskid Wyspowy),
  
  

• fotostory z Wrocławia.

Pomimo tego, że większość moich wyjazdów jest zagraniczna, to zwykle udaje mi się wygospodarować kilka dni w roku na krajowe wycieczki, bo też mogą być ciekawe - udało mi się poznać już trochę miejsc w Polsce. Aha, jeśli chcesz dowiadywać się o moich podróżach na bieżąco, dołącz do grona czytelników na FB (fb.com/zamiedzaidalej). Będzie mi bardzo miło! :)