Kopa Kondracka 2018. Letnio-jesienne Tatry

Poprzedni solowy rekord wysokości (patrz: Kasprowy) był moim pierwszym w miarę poważnym celem w polskich Tatrach. W planie było też zahaczenie o Beskid - żeby zdobyć dwutysięcznik. Ale wtedy, w 2017 roku, tuż pod szczytem rozwalił mi się but i Beskidu ostatecznie nie zdobyłem. Później było jeszcze kilka wycieczek (Gęsia Szyja, Grześ, Karb...), ale żadna nie osiągała zaszczytnej wysokości dwóch tysięcy metrów n.p.m.

Aż w końcu nadeszły moje urodziny. Rok temu zamiast chodzić po górach, siedziałem w Krakowie - początek długiego weekendu (= korek na zakopiance i tłok na szlaku) i zerowa widoczność nie nastrajały specjalnie pozytywnie. Więc w tym roku już nie było siły, dwutysięcznik musiał zostać zdobyty, a solowy rekord wysokości pobity, choćby się waliło i paliło ;-)

Padło na Kopę Kondracką - bo z założenia wycieczka nie miała być jakaś strasznie hardcorowa (mapa pokazywała 6,5 godziny). Wybieram niebieski szlak z Kuźnic. Podejście na Halę Kondratową mija dość szybko, nawet nie zatrzymuję się na Kalatówkach i po 1h 10 min melduję się pod gwarnym i zatłoczonym schroniskiem. Prawie wszyscy idą prosto w stronę Giewontu, więc ja z wrodzonej przekory automatycznie skręcam w lewo, na zielony szlak w stronę Przełęczy pod Kopą.

Pierwsza część podejścia jest płaska. Staram się nie myśleć o tym, że na mapie poziomice były obok siebie gęsto upakowane. W pewnym momencie zaczyna być wyraźnie widać dalszą część podejścia. Pokazuje się strome zbocze, a na nim zakręty. Bardzo, bardzo daleko i wysoko. I gdzieś tam w górze przełęcz, na której stoją małe ludziki. Jak na lato przystało, jest oczywiście upał, a ja targam ze sobą sporo wody - więc robię sobie przerwę, a w głębi duszy czuję, że się wykończę. Gdzieś w dole widać niedźwiedzia (borówek jest w tym roku pełno!), który cieszy się sporą atencją wśród ludzi na szlaku ;-)

Ścieżka mocno zakręca i robi się trochę bardziej stroma. Nagle serpentyny stają się bardzo bliskie i zaczynam podchodzenie. Zbocze dalej idzie mocno pod górę, ale do przełęczy jest już rzut beretem, a z każdą chwilą widoki na całą Dolinę Kondratową (które początkowo nie były zbyt spektakularne) robią się coraz lepsze, przypomina mi się trochę HG widziana ze szlaku na Kasprowy Wierch. Schronisko z tej perspektywy jest malutkie i wygląda jak chatka na kurzej stopce bez kurzej stopki ;-)

Ale najlepsze ma dopiero nadejść. Dochodzę na przełęcz... opad szczęki. Widzę główną grań Tatr - czerwieniejące murawy situ skuciny i poszarpane szczyty Tatr Wysokich. Głównie po słowackiej stronie. W takich momentach aż chce się zacytować "Heaven, I'm in heaven" - jak śpiewał Sinatra. [tytułowe zdjęcie zrobiłem gdzieś tam - trochę powyżej przełęczy]

Jakieś 35 minut i 40 zdjęć później, kilka minut przed 14, melduję się na wierzchołku Kopy - pierwszy dwutysięcznik solo zdobyty! Panorama z 2005 m n.p.m. jest jeszcze lepsza od tej z przełęczy, bo szersza. Pierwsze skrzypce grają tu Świnica z Krywaniem - z tej odległości nie widać, że różnią się wysokością o prawie 200 metrów. Niebo przestało być nudne, przesuwają się po nim chmurki. Trochę wieje - jak to na Czerwonych Wierchach. Idealna pogoda, żeby posiedzieć na szczycie - tym bardziej, że jest trochę jesiennie (zupełnie jak nie w sierpniu).

Po drugiej stronie Małołączniak - mam nawet pomysł, żeby na niego iść (i dalej przez Czerwone Wierchy), z tej perspektywy wygląda jak kawał góry! Ale odpuszczam - poczekam, aż sit skucina na nim zbrązowieje, teraz jest tam jeszcze zielono. A na północ masyw Giewontu, który nie wygląda już tak strasznie jak wtedy, kiedy oglądamy go od strony Zakopca. I jeszcze Podhale - tyle że kto by sobie zawracał głowę jakimś tam Podhalem, kiedy przed oczami ma to:

Siedzę na szczycie przez godzinę. Początkowo chciałem iść albo właśnie na Czerwone Wierchy, albo... na Suche Czuby (kierunek ten sam, ale zwrot przeciwny :-D ), ale ostatecznie odpuszczam - i schodzę żółtym szlakiem w stronę Kondrackiej Przełęczy. Grzbiet dalej zachwyca widokowością, nie tylko na Tatry Wysokie - ale też na Małą Łąkę, która póki co jest dla mnie zupełną terra incognita :-D

Idąc raz przez murawę, raz przez kosówkę, dochodzę na przełęcz. Z tej perspektywy Kopa, na której byłem godzinę wcześniej, wygląda jak najzwyklejszy, kopiaty ;-) pagór. Może i pagór, ale panorama z niego zacna! Za to przede mną wyrasta Giewont, z tej perspektywy bardzo bliski, szlakowskaz pokazuje tylko 40 minut. Jest dość późno (zbliża się 16), więc na wejście do góry nie ma już kolejki - jest za to do zejścia. Nie dzisiaj - a) nie chce mi się czekać na łańcuchach, b) planuję jeszcze chwilę pobyć na Kalatówkach, a nie przemykać ich z wywieszonym językiem, żeby zdążyć na ostatniego busa do Krakowa ;-)

Schodzę przez... Piekło. A konkretniej to przez jego okolice - bo szlak nie biegnie stricte przez nie, a bardziej bokiem. Z wyglądu zupełnie nie przypomina siedliska diabła, bo to trawiasto-kamienista kotlinka. Ponoć piekielnie wietrzna (stąd nazwa). Z piekła rodem są jedynie tamtejsze kozice - chociaż było je widać, to pozostały właściwie nieuchwytne na zdjęciach ;-) no i może jeszcze trochę stromość zejścia, bo trochę wykańcza kolana - ale ten odcinek nie jest długi i po przejściu przez dość urokliwą dolinkę po 50 minutach jestem znów na Hali Kondratowej. Dla niepoznaki fotka wierzbówki:

Tym razem nie poświęcam okolicom schroniska ani sekundy - robię tylko zdjęcie Kopie i potem już szybko leśną, żwirowo-kamienistą drogą na Kalatówki. Zamiast iść w prawo wprost do Kuźnic, skręcam w kierunku hotelu górskiego - bo za pierwszym razem nie udało mi się tam podejść. Ale wtedy wszystko było trochę inne: kwiecień, środek dnia, sporo ludzi i krokusowe dywany. Dzisiaj okolice hotelu górskiego są bardzo spokojne, na trawie opala się dosłownie kilka osób, a polana nabrała sporo fotogeniczności - jest już późne popołudnie, światło jest dużo ciekawsze!

Oczywiście kolejna przerwa - pomimo, że zostało mi tylko pół godziny banalnego zejścia do Kuźnic. Okoliczne górki są oświetlone już mocno popołudniowym światłem, niżej widać szlak bokiem Kalatówek, który pokonywałem siedem godzin wcześniej w stronę szczytu. Krótko mówiąc: jest super! A godzinę później, dla równowagi na dworcu nie ma biletów (a u kierowcy się znajdują), a autobus powrotny jedzie 3,5 godziny - więc chyba jest jakiś dzienny limit szczęścia ;-)


To były jedne z bardziej udanych urodzin! Zdobyty dwutysięcznik, poprawiony solowy rekord wysokości - i co najmniej dwa, jak nie trzy nowe pomysły na jesienne wycieczki. Mam trochę problem z ustaleniem, co mi się najbardziej podobało - czy panorama z Kopy i okolic, czy to, że Kalatówki są fajne na chillout ;-) w każdym razie - Zachodnie dają radę, nie spodziewałem się po nich takich widoków :-D


Może zainteresować Cię też:

• pochmurna relacja z rumuńskich Gór Fogaraskich,

• zdobywanie Rysów od Słowacji,

• klimatyczna połonina w czarnogórskim Durmitorze.

Tatry - najwyższe góry w Polsce, przez dość długi czas rzadko były moim celem podróżniczym. Teraz podoba mi się tam w zasadzie tak bardzo, jak w różnych innych górach - zajrzyj tutaj, żeby zobaczyć moje tatrzańskie artykuły. A jeśli chcesz dowiadywać się o tym, co u mnie i o moich podróżach na bieżąco, dołącz do grona czytelników na Facebooku! (fb.com/zamiedzaidalej)