Góry są mi potrzebne

Jeszcze do niedawna nie lubiłem chodzenia po górach. Po prostu nie miałem w ogóle do tego kondycji, zresztą nie miałem w ogóle pojęcia "z czym to się je". Efekt był taki, że pomijając narty, w górach byłem raz na ruski rok i nie były to jakieś ogromne wyrypy.

Tym bardziej, że kiedyś miałem myślenie "Tatry i tylko Tatry" - w ogóle nie sądziłem, że chociażby Beskid Żywiecki czy Wyspowy może mieć coś do zaoferowania. Ot, takie porośnięte lasem pagóry, idzie się męcząco, a żadnych widoków nie ma. A w Tatry jeździliśmy raz na ruski rok, bo:

a) korki na zakopiance
b) drogo
c) pełno ludzi

Aż w końcu w wakacje między moją podstawówką i gimnazjum (2014) pojechaliśmy do Rumunii, żelaznym punktem była oczywiście Szosa Transfogaraska, na której wyleźliśmy na przełęcz Saua Doamnei/Curmatura Balei (2202 m.n.p.m) - rzecz jasna byłem z siebie bardzo zadowolony, że wyszedłem na coś, co jest aż 2200 metrów nad poziomem morza (a to, że startowaliśmy z 2030 m.n.p.m., to inna sprawa ;)). Tak czy inaczej, to był mój pierwszy kontakt z nieco wyższymi górami i tam pierwszy raz pomyślałem, że jednak chodzenie po nich jest czymś fajnym.

Trzy tygodnie później poszliśmy po raz pierwszy na Babią Górę. Tym razem już bez żadnego pomagania sobie autem, zostawiliśmy je na Krowiarkach i ruszyliśmy. Na szczyt doszliśmy, widoki były super (szkoda tylko, że akurat na samej górze była mgła - no cóż, królowa Beskidów jest kapryśna), zaczynała się jesień, co było już widać w krajobrazach.

A potem była Brona, Markowe Szczawiny i... Zawoja. Zeszliśmy do Zawoi, a nie na Krowiarki, czyli byliśmy 10 kilometrów poniżej auta. Na szczęście po chwili udało się złapać busa na stopa, kierowca zgodził się nas podwieźć na samą przełęcz (normalnie busy tam nie jeżdżą, tzn. nie jeździły we wrześniu 2014).

Później były jeszcze Pieniny i zrobił się listopad. Kolejny rok był bardzo kiepski pod względem górskim, próbowaliśmy tylko wejść na Korab w Albanii (jest powód, żeby tam wrócić) i byłem jeszcze z klasą w Pieninach, we wrześniu - chyba wtedy uświadomiłem sobie, że rzeczywiście lubię chodzenie po górach, najchętniej jesienią :)

Natomiast w ubiegłym roku znowu wyszliśmy na Babią (ale tym razem zimą), byliśmy w maju w Pieninach, zdobywając ich najwyższy szczyt (Wysoka 1050 m.n.p.m.) - może wysokość nie jest jakaś imponująca, ale jednak trochę nam to zajęło i wbrew pozorom należało raczej do męczących rzeczy. No i było jeszcze "Osiągnięcie Roku" ;) - Rysy 2503 m.n.p.m od słowackiej strony. Satysfakcja była tym większa, że był to mój pierwszy poważny tatrzański szczyt (wcześniej w Tatrach byłem: na Gęsiej Szyi, w Kościeliskiej i na Rusinowej Polanie) i mój rekord wysokości. Potem Pieniny (znowu), tym razem Trzy Korony i zaśnieżona, listopadowa Śnieżnica w Beskidzie Wyspowym.

No dobra, rozpisałem się trochę. Chodzi mi o to, że o ile jeszcze 3 czy nawet 2 lata temu sądziłem, że góry nie są jakimś miejscem, na którego widok/słyszenie o nich powinna wstępować we mnie nowa energia, o tyle w tej chwili mnie to po prostu kręci, także w zimowej wersji.

Oczywiście dalej nie jest tak, że jeżdżę w góry co weekend - ale jeśli mogę, to jadę. Teraz nawet w czasie moich pieszych wycieczek z Endomondo staram się wybierać teren poza Krakowem (a jak wiadomo, Kraków jest otoczony przez mniejsze lub większe wzgórza). A na wyjeździe do Rosji przeszkadzało mi to, że krajobraz był przez połowę wyjazdu płaski jak stół, dopiero pod koniec było nieco bardziej pagórkowato. Krótko mówiąc, prawda jest taka, że góry są mi potrzebne do życia. Po prostu.


Może zainteresować Cię też:

• poradnik o Endomondo w podróży,
• relacja ze zdobywania najwyższego "szczytu" Estonii,
• felieton o trasie przez Słowację.

Po górach chodzę od 2014 roku, ale moim pierwszym szczytem była Śnieżka (2008). Teraz coraz bardziej rozwijam się w górskim łażeniu i coraz bardziej to lubię. Jeśli chcesz dowiadywać się na bieżąco o mojej aktywności w tym zakresie (i nie tylko!), dołącz do grona czytelników na Facebooku (https://www.facebook.com/zamiedzaidalej).