Kościelec - opis szlaku

W tej górze coś jest. Kiedy pierwszy raz wchodzi się na Halę Gąsienicową, wzrok od razu się na niej zawiesza. Wygląda najwyżej, najbardziej strzeliście i najbardziej niedostępnie. Taka charakterystyczna piramida, zresztą mówi się nawet, że to polski Matterhorn. Nawet niewprawione oko początkującego górołaza, patrząc z Hali, akurat Kościelec zauważy natychmiast.

Wejście na ten szczyt, gdy patrzymy na niego z okolic HG, wydaje się hardcorowe i dostępne tylko dla tych, co to już nie jedną drogę zrobili na żywca. Nie-alpiniści, zdaje się, mogą sobie tylko powzdychać nad pięknem tego szczytu (wyglądającego na najwyższy w okolicy) i żałować, że wejście jest tylko dla prawdziwych twardzieli.

.

.

.

Kościelec wygląda dość trudno, to prawda. Ale... ani nie jest najwyższy w okolicy (bo chociażby Świnica przewyższa go o 150 metrów), ani też nie można go nawet zobaczyć z daleka, chyba że patrzymy z dołu - bo z dwóch stron jest zasłonięty swoim nieco większym sąsiedztwem. Nawet oglądany z Kasprowego nieco ginie wśród reszty szczytów. Efekt? W porównaniu z niektórymi tatrzańskimi szczytami widok z Kościelca jest dość ograniczony (poza tym sama góra wysokością też specjalnie nie grzeszy). I - co najważniejsze - prowadzi na niego szlak, zresztą wcale nie aż tak hardcorowy, jakby się początkowo wydawało.

Jakżeby inaczej - szlak (czarny, oznakowany jak śmierć) biegnie tą straszną, północną ścianą (na której czeka Buka i smoki zionące ogniem), widoczną z HG. Jednak w miarę zbliżania się, ściana przestaje być ścianą, bo tak naprawdę północny stok Kościelca ma nachylenie tylko około 30 stopni - widać to zwłaszcza od strony Zielonej Doliny Gąsienicowej.

Co do trudności samego szlaku, spotkałem się z różnymi opiniami. Jedni porównują go do Rysów od Polski, drudzy do Kopy Kondrackiej. Oczywiście - jest to jeden z trudniejszych szczytów po polskiej stronie Tatr. Trudność bierze się też z tego, że - w odróżnieniu do większości porównywalnych szlaków - tutaj nie ma żadnych sztucznych ułatwień. Łańcuchów ani klamer tu po prostu nie uświadczymy.

Szczerze? Nie nazwałbym Kościelca najtrudniejszą i najbardziej hardcorową górą w Tatrach (mnie osobiście nie sprawił wielkich trudności). Jest na nim kilka fragmentów, gdzie trzeba złapać się rękami za skałę, poza tym przed wejściem na nie musimy chwilę się zastanowić i pomyśleć, jak przejść dane miejsce. Poza tym - co też ma duże znaczenie - te najtrudniejsze odcinki są położone z dala od jakiejkolwiek ekspozycji. Stamtąd ciężko się sturlać [chociaż pewnie się da]. Za to dużo łatwiej zlecieć z prostszych fragmentów, momentami trawersującymi zbocze niedaleko potężnych zerw (wystarczy po prostu zanadto się do nich nie zbliżać).

Poza tym sama ścieżka na szczyt nie jest długa. Z Karbu (przełęcz pomiędzy Małym, a "właściwym" Kościelcem) mamy do pokonania 300 metrów różnicy wysokości i niespełna godzinę podejścia (powrót: ok. 35 - 45 minut). A na Karb z HG można dojść właściwie spacerowym szlakiem, teren jest łatwy - ewentualny wycof nie powinien zabrać zbyt dużo czasu.

INFORMACJE PRAKTYCZNE

(Uwaga. Opis dotyczy warunków letnich i suchej skały.)

• Czas przejścia: z Kuźnic ok. 8 godzin w obie strony

• Trudności: do Karbu brak. Powyżej Karbu: skalny kominek, płyty oraz szczytowe skałki

• Ocena trudności: 5 / 7

• Przebieg trasy: Kuźnice - (Boczań lub Jaworzynka) - Hala Gąsienicowa - Zielony (lub Czarny) Staw - Karb - Kościelec - Karb - Zielony Staw - Hala Gąsienicowa - (Boczań lub Jaworzynka) - Kuźnice

• Najwyższy punkt: Kościelec 2 156 m n.p.m.

• Długość: ok. 23 km

OPIS SZLAKU NA KOŚCIELEC

Na samym początku musimy dotrzeć na Halę Gąsienicową (z Kuźnic ok. 2 h, z Brzezin podobnie). Temat jest znany i dość oczywisty, więc tutaj potraktuję go bardziej skrótowo. Są 3 podstawowe szlaki na Halę:

• czarny z Brzezin,
• żółty z Kuźnic przez Jaworzynkę,
• niebieski z Kuźnic przez Boczań.

Wszystkie trzy szlaki nie należą do trudnych, różnią się głównie charakterem podejścia. Szlak czarny to dość łagodna ścieżka przez las, niebieski przez Boczań - równomierne podchodzenie grzbietem, a żółty - początek to prawie płaska dolina, później jest około 40 - 50 minut bardziej stromych schodów. (bardziej szczegółowy opis dwóch ostatnich szlaków znajdziecie w tym tekście)

Niezależnie od drogi, którą obraliśmy, po około dwóch godzinach (z Brzezin chwilę więcej) docieramy na Halę Gąsienicową, z której już jak na dłoni widać nasz cel. Trasa znowu się rozwidla - musimy dotrzeć na przełęcz Karb (to ta pomiędzy Kościelcami). Szlaki na nią są dwa: od strony Czarnej i Zielonej Doliny Gąsienicowej. Według mapy nie ma wielkiej różnicy czasowej między obiema opcjami - w obu przypadkach trasa na Karb zajmie około półtorej godziny. Natomiast na sam Kościelec prowadzi tylko jeden szlak: czarny.

Różnica jest za to w charakterze tych podejść. W teorii przyjęte jest podchodzenie od strony Czarnego Stawu, a schodzenie na stronę Zielonej Doliny, ale nie jest zabronione przejście na odwrót (tak jak wybranie tylko jednego ze szlaków i powrót po własnych śladach). Ale jeśli mamy w planach odwiedzenie obu dolin - najlepiej podchodzić właśnie w taki sposób. Po pierwsze - dlatego, że na grani Małego Kościelca mamy nasz cel przed nosem (a nie za plecami). A po drugie - łagodna ścieżka do Zielonej Doliny jest o wiele bardziej łaskawa dla zmęczonych kolan, niż dość strome zejście do Czarnego Stawu.

Wersja 1: Przez Czarną Dolinę Gąsienicową

Wersja przez Czarną Dolinę Gąsienicową wiąże się z wybraniem niebieskiego szlaku do Czarnego Stawu (pół godziny - 40 minut, praktycznie bez żadnych trudności). Samo jezioro jest dość urokliwym miejscem, nad którym góruje Kościelec - no właśnie, góruje... więc od stawu na krótkim odcinku mamy dość ostre, mozolne podejście (czarny szlak) na Karb. Plusem są świetne widoki - im wyżej, tym lepsze: na Granaty i Czarny Staw. Szlak to właściwie dość kręte schodki, wyprowadzające po około 40 minutach na grań Małego Kościelca (1866 m n.p.m.). Tutaj widoki są już świetne - jak to na grani. W tym na Kościelec, który mamy centralnie przed nosem. Grań jest dość wąska (kamienna ścieżka) - po chwili schodzimy nią kilkanaście metrów w dół. Jesteśmy na Karbie!

Wersja 2: Przez Zieloną Dolinę Gąsienicową

O ile w opcji przez Czarną Dolinę mamy strome podejście, o tyle przez Zieloną Dolinę szlak prezentuje się zgoła inaczej. Początkowo ruszamy czarno-żółtą ścieżką w stronę Kasprowego, po dłuższej chwili szlak się rozdziela - wybieramy drogę w lewo, w kierunku Świnickiej Przełęczy (czarne oznakowanie). Idziemy tak kolejne pół godziny, mijamy jeziorka, aż dochodzimy do rozejścia szlaków. Skręcamy w lewo na niebieski do Karbu - który jest stąd dobrze widoczny, zresztą wraz z Kościelcem, który nie prezentuje się już tak groźnie, jak z okolic Murowańca. Stąd wygląda łagodnie i zdaje się wręcz zapraszać do wyjścia na górę. (dobrze widać to zwłaszcza na drugim zdjęciu)

Przed nami następne 20 - 30 minut podejścia niebieskim, dość łagodnym szlakiem (bez trudności, jest chyba tylko jeden duży głaz) w otoczeniu jeziorek, Świnicy i spółki. Karb 1853 m n.p.m. osiągamy bez najmniejszego problemu.

Właściwy szlak na Kościelec

Na Karbie oba szlaki łączą się w jeden (czarny). Tam też wita nas osławiona tabliczka. "Szlak turystyczny bardzo trudny, uwaga na spadające kamienie". Szczerze? Kościelec wcale - przynajmniej dla mnie - aż tak trudny nie jest. Daleki jestem od bagatelizowania tego szlaku, przed wybraniem się na niego dobrze mieć jakieś obycie górskie na łatwiejszych ścieżkach [większość dostępnych turystycznie gór w Zachodnich, Rysy od Słowacji...], bo to w końcu jeden z bardziej wymagających szlaków w polskich Tatrach. (jak i zresztą w całej Polsce, bo jednak na ilu polskich szlakach trzeba się łapać rękami za skałę?)

A poza tym taka tabliczka jest tylko na szlaku na Kościelec. Nie ma jej na żadnych innych szlakach po polskiej stronie Tatr. Także i na tych o wiele od Kościelca trudniejszych (chociaż podobno dawniej takie znaki były też na różnych innych tatrzańskich perciach). Ale - znowu - to też nie znaczy, że należy ją zupełnie zlekceważyć.

Od Karbu początkowo szlak to dość prosta ścieżka w skalnej scenerii. Idziemy tak przez może 10 minut, aż wreszcie osiągamy pierwszą przeszkodę - kilkumetrowy skalny kominek. I po raz pierwszy tu trzeba się już złapać rękami za skałę (trochę pomyśleć, jak przejść - zwłaszcza, że łańcuchów tu brak). W letnich warunkach, przy suchej skale nie powinien raczej sprawić problemu, zwłaszcza, że w ogóle nie jest eksponowany. Wchodzenie nim przypomina trochę wejście po dość pochyłej drabinie. (przy schodzeniu za to wystarczy się nieco opuścić - moim zdaniem akurat tam najlepiej robić to tyłem)

Dalej szlak ma charakter schodków (momentami - zwłaszcza z lewej strony zbocza - mocno zbliżających się do przepaści), czasem trafią się większe głazy, aż dochodzimy do kolejnej przeszkody pt. płyty. Przy podchodzeniu nie powinny sprawiać problemów, gorzej może być w dół. Na szczęście jest na to metoda - u mnie na kościelcowych płytach świetnie się sprawdziła - a mianowicie schodzenie na tyłku. [tu uwaga: normalnie się raczej tak nie chodzi, bo można zlecieć i pozbawić się kilku siekaczy, względnie przedtrzonowców]

Pod samym szczytem szlak oferuje następne płyty i kilka podciągnięć na skałach (w dalszym ciągu: nieeksponowanych. Ewentualny upadek nie powinien się skończyć dalej, niż pod newralgicznym punktem). Najdłuższe (zasada taka sama, jak przy kominku: trzeba poszukać punktów zaczepienia) jest dosłownie 5 metrów od wierzchołka i wygląda tak:

I to już koniec. Kościelec 2 156 m n.p.m. osiągnięty. ;)

Wierzchołek sam w sobie nie jest szczególnie rozległy, ale ciężko nazwać go też bardzo ciasnym. Tłoku znanego chociażby z Rysów raczej nie uświadczymy - z racji nieco ograniczonych widoków i braku łańcuchów Kościelec jest nieco mniej popularny od swojego wyższego sąsiedztwa (wychodząc na niego we wrześniu, miałem szczyt tylko dla siebie :-D )

Zejście (legalne...) odbywa się tą samą drogą (od Karbu znów oczywiście rozdziela się na dwa szlaki - sugeruję wybrać ten przez Zieloną Dolinę, bo znacznie łagodniej traci się wysokość, co ma znaczenie dla kolan). Przy schodzeniu stopień trudności wzrasta - ale w rzeczywistości droga w dół rządzi się podobnymi prawami, jak ta w górę. Wystarczy szukać punktów podparcia i się nie denerwować.

Na sam koniec kilka kościelcowych widoków:

Jeśli byłeś na Kościelcu - podziel się w komentarzu swoimi wrażeniami z tego szczytu. Każda wskazówka jest bardzo cenna dla wszystkich Czytelników, którzy tu zaglądają :) Z góry dzięki!



Może zainteresować Cię też:

• Lackowa (KGP) - najwyższy szczyt Beskidu Niskiego,

• opis szlaku rozgrzewkowego: na Gęsią Szyję,

• jesienna fotorelacja ze słowackich Pienin.

Tatry - najwyższe góry w Polsce, przez dość długi czas rzadko były moim celem podróżniczym. Teraz podoba mi się tam w zasadzie tak bardzo, jak w różnych innych górach - zajrzyj tutaj, żeby zobaczyć moje tatrzańskie artykuły. A jeśli chcesz dowiadywać się o tym, co u mnie i o moich podróżach na bieżąco, dołącz do grona czytelników na Facebooku! (fb.com/zamiedzaidalej)